Ζαχαρούλα την βάφτισε ο νουνός της. Από το Ζαχαρούλα έμεινε το Χαρούλα. Το χαρούλα έγινε Χαρά.
Γράφει η Σοφία Εξάρχου…
Από μωρό έπαιζε με τα σκυλάκια, τα γατάκια και όλα τα πλάσματα του Θεού. Οι κούκλες οι άψυχες δεν τις έλεγαν τίποτε. Η καρδούλα της λαχταρούσε να παίξει με τα ζωάκια του κτήματος. Πήγαινε στο χωριό του πατέρα της και έφτιαχνε ρουχαλάκια για τις γάτες. Έκοβε παλιά σεντόνια και έφτιαχνε φουστάνια για τα γατιά !
Έχει φωτογραφίες που κρεμάει τα μαρτυρικά σταυρουδάκια από τις βαφτίσεις σε γατάκια. Τις έφτιαχνε ζωντανά κουκλάκια. Πάντα τάιζε και φρόντιζε τα ταλαιπωρημένα ζωάκια του χωριού. Πέρασαν τα χρόνια. Πήγε στην Πρωτεύουσα για σπουδές. Εκεί στο Κέντρο της Αθήνας που έμενε δεν είχε πολλά σκυλιά αδέσποτα, παρά μόνο γάτες. Φρόντιζε τις γάτες. Μετά έφευγε. Πήγαινε στο Πικέρμι που είχε ένα κτήμα γεμάτο με σκυλιά μαζεμένα από το δρόμο. Όπου υπήρχε ανάγκη η Χαρά ήταν εκεί. Σάββατο βράδυ ήταν καλεσμένη σε γάμο. Φόρεσε τα καλά της, ντύθηκε μεγαλοπρεπώς, χτενίστηκε βάφτηκε. Πηγαίνοντας για το τραπέζι του γάμου, βρήκε σκυλί χτυπημένο από αυτοκίνητο στο δρόμο. Πάνε τα καλά τα φορέματα και τα κυριλίκια. Δεν την εμπόδισαν ούτε λεπτό από τη φούρια της να μαζέψει το χτυπημένο Ζώο και να το πάει στον γιατρό. Δεν υπολόγισε, ούτε το αυτοκίνητο, που θα λερωνόταν, ούτε τη νύφη που περίμενε τους καλεσμένους. Ο μόνος σκοπός της ήταν να σωθεί το ζωντανό. Στο τέλος παρεξηγήθηκε με τη νύφη γιατί έφτασε στο τραπέζι στις 2.30 τη νύχτα. Το σκυλί όμως είχε σωθεί από του χάρου τα δόντια και αυτό είχε σημασία για τη Χαρά.
Τότε εκείνα τα χρόνια ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα σχετικά με την αποδοχή του κόσμου. Ήταν δύσκολο να μπορέσουν να επιβάλλουν την αγάπη τους για τα Ζώα. τους κακοχαρακτήριζαν Γινόταν ομηρικοί καυγάδες. κατέληγαν να ταΐζουν Ζώα σε άλλες περιοχές για να μην τους γνωρίζουν και να μην στοχοποιούνται από τους γείτονες. Στη συνέχεια γύρισε στην Άρτα. Όλα ξεκίνησαν πριν από 15 περίπου χρόνια. Τότε βρήκε τη Ζήνα έξω από το Ταχυδρομείο. Αδέσποτη και χτυπημένη εκλιπαρούσε για βοήθεια. Ήταν το πρώτο σκυλάκι που απέκτησε δικό της καταδικό της.
Μετά ήρθε η Ιζαμπέλλα σαν την Ισπανίδα βασίλισσα. Σιγά-σιγά μεγάλωνε η «οικογένεια». Όπου χτυπημένο και καταπονημένο Ζώο η χαρά ήταν και είναι εκεί. Έχουν περάσει από τα χέρια της δεκάδες σκυλιά και γατιά. Μικρά μεγάλα, ηλικιωμένα και νεαρά, άσπρα, μαύρα και καφέ. Με βούλες και με ρίγες. Πάντα έχει να σου διηγηθεί μια περιπέτεια με ένα ζωντανό. Ποτέ δεν κοίταξε αν είναι όμορφο ή άσχημο. Γιατί στα μάτια της είναι όλα μα όλα πανέμορφα. Είναι όλα πλάσματα του Θεού, που βρίσκονται σε ανάγκη. Παντού και πάντα έχει να σου διηγηθεί μια ιστορία για ένα σκυλί που βρήκε και τι έγινε. Πως το έσωσε και από που το «ξέχωσε». Καθημερινά σιτίζει σε δέκα σημεία περίπου. Έχει περιοχή εμβέλειας από το καθημερινό της δρομολόγιο εργασία – σπίτι σε ακτίνα χιλιομέτρων. Περνάει από όλα τα σημεία που «πετάνε» καθημερινά ζωάκια και δημιουργού «αδέσποτα» όλοι αυτοί οι «καλοί άνθρωποι». Το σκυλο-αυτοκίνητο είναι μόνιμα γεμάτο με τροφές, μπωλάκια, χάπια. Γενικότερα ότι μπορεί να χρειάζεται ένα αδέσποτο του Δρόμου. Βέβαια υπάρχει και άλλο αυτοκίνητο πιο εξειδικευμένο για επικίνδυνες αποστολές. δεν είναι λίγες οι φορές που δανείζεται το αγροτικό για να μπορέσει να φορτώσει μεγαλόσωμο ζώο για να το πάει στον κτηνίατρο.
Πολλές ώρες, πολύ δουλεία, πολύς αγώνας. Τρέξιμο καθημερινό. Εκτός από τα αδέσποτα φροντίζει σε διάφορα «κτήματα» της οικογένειας δεκάδες Ζώα. Σήμερα είναι μια από τις πιο ενεργές εθελόντριες και διασώστριες. Πολλές φορές προκείμενου να σώσει τα κουτάβια από το δρόμο και άρα από το βέβαιο θάνατο τα παίρνει στο δικό της προστατευμένο χώρο. Καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να τα κρατήσει στη Ζωή. Κόστος οικονομικό, μα πάνω από όλα ψυχικό. Να ζήσουν. Να τους χαρίσει τη Χαρά της Ζωής. Προσπαθεί να βρει ένα πάτο στο πηγάδι των αδεσπότων. Και τον πάτο δεν τον βρίσκει. Όμως είναι εκεί καθημερινά να δώσει την άνιση μάχη με τα τέρατα. Τα 20 περίπου σκυλιά και οι 62 γάτες, που φροντίζει είναι οι αδιάσειστοι μάρτυρες αυτής της πάλης. Είναι εκεί να γαυγίσουν και να νιαουρίσουν δυνατά. Είναι ζωντανά και καλοζωισμένα. Σε πείσμα αυτών που τα πέταξαν στο δρόμο. Σε πείσμα αυτών που τα χτύπησαν και τα εγκατέλειψαν γαυγίζουν περίτρανα την επιτυχία της Χαράς.
Αυτή είναι η χαρά της Χαράς. Αυτό είναι το «ευχαριστώ». Αυτή είναι η Χαρά των αδεσπότων. Μια νέα γυναίκα που από όταν θυμάται τον εαυτό της φροντίζει τα κακοποιημένα, καταφρονεμένα τετράποδα. Αυτά που ο ίδιος ο άνθρωπος καταδίκασε, έρχεται η Χαρά να τα σώσει. Το ευστοχότερο «γκολ» είναι οι φωτογραφίες και τα βίντεο από ζωάκια, που έχουν υιοθετηθεί. Το χαρμόσυνο γεγονός είναι η σωτηρία τους. Αγαλλιάζει η ψυχή της Χαράς. Αντισταθμίζει όλη την ταλαιπωρία και τον κόπο. Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει το δύσκολο αυτό μονοπάτι του εθελοντή Φιλόζωου. Αναθαρρεί η ψυχή. Ανακουφίζει τον πόνο της αδέσποτης Ζωής και της εγκατάλειψης. Κάθε διάσωση ενός Ζώου, είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σωτηρίας.
